Masz świetną pracę, którą bardzo lubisz. Pracujesz w dobrej firmie i doceniają Cię. To znaczy, że starasz się pracować tam jak najdłużej, prawda? Otóż NIE. A przynajmniej w wielu wypadkach nie…

Z życia wzięte
Kilka lat pracy w renomowanej agencji reklamowej. Fajne stanowisko asystentki dyrektora generalnego. Szef mądry i pozwalający się uczyć. Ciekawa praca, międzynarodowe środowisko, przyzwoite wynagrodzenie. Ale mija rok, dwa… Asystentka ma coraz większą wiedzę i co jakiś czas wspomina o awansie (którym dla niej jest przejście do konkretnego działu agencji i zajęcie się pracą reklamową a nie asystencką). Kiedy naciska mocniej słyszy od szefa, że jest bardzo dobra i szef jest przekonany, iż drugiej takiej świetnej szybko nie znajdzie. Nie zgadza się zatem na „wypuszczenie” jej do innych zadań. Złota klatka…
Konsekwencją zachowania szefa była, oczywiście, zmiana pracy przez asystentkę. A dyrektor stracił nie tylko świetną asystentkę ale również świetną pracownicę.
Menedżerski błąd
Jak wielu szefów popełnia tego rodzaju błąd? Ile osób stara się zatrzymać przy sobie doskonałych pracowników, nie pozwalając im rozwinąć skrzydeł? Ilu robi to z przyczyn opisanych powyżej – bo bardzo ceni pracownika. Ilu po prostu obawia się, że ich podwładny okaże się lepszy niż oni sami? Ilu z jeszcze innych powodów, które nie przyszły mi do głowy?
A jeśli przychodzą Wam to bardzo proszę o podpowiedz w komentarzach! ?

Brak podwyżek
Pracujesz kilka lat, uczysz się, rozwijasz, czasem kończysz w tym czasie studia lub ważne kursy specjalistyczne. A Twoja pensja ani drgnie. Albo rośnie mnie więcej o poziom inflacji. Czyli wcale…
Oczywiście Twoja przydatność dla firmy wzrasta wraz z doświadczeniem i nabywanymi kompetencjami. Ale każda firma ma jakąś politykę dotyczącą wynagrodzeń – „widełki” dla poszczególnych stanowisk, określony procent obecnego wynagrodzenia jako maksymalna podwyżka itp. Czyli, żeby zarabiać więcej, musisz zmienić pracę. A potem musisz znów zmienić pracę, bo w nowej firmie wpadasz w podobny system regulacji.
Efekt? – dla pracownika stres (zmiana pracy to baaaardzo duży stres) a dla firmy utrata dobrej osoby z zespołu.
„Jumper” czy pracownik dbający o swoje prawa?
Z jednej strony headhunterzy zachęcają do zmieniania pracy co 3-4-5 lat. Z drugiej pracodawcy ostrożnie podchodzą do osób często zmieniających pracę (przy czym definicja słowa „często” bywa bardzo różna). Jak z tego wybrnąć? Oczywiście nie ma złotego środka. Tym bardziej, że jedna osoba może zmieniać pracę bo sobie nie radzi, a inna dlatego, że wyrasta ponad swoje zadania i firmę. Jednak kiedy czujesz, że Twoja satysfakcja z pracy wyraźnie zjeżdża, przyjrzyj się sytuacji. Samodzielnie, ze wsparciem kogoś bliskiego albo mentora, coacha czy znajomego headhuntera… „Pogrzeb” w internecie, poszukaj informacji o wynagrodzeniach i zadaniach osób z kwalifikacjami podobnymi do Twoich. A już na pewno nie chowaj się przed „rynkiem pracy”. Bo tak, jak „niezatrudnialny” staje się „jumper” („skoczek”, osoba często zmieniająca pracę), tak i ktoś, kto od kilkunastu lat ogląda z bliska tylko jedną firmę bywa uważany za niewystarczająco wszechstronnego / kreatywnego / przedsiębiorczego / nowoczesnego itp…

Ciekawy artykuł dotyczący zagadnień, które tym razem poruszam, znajdziecie również tu: https://www.forbes.pl/kariera/dlaczego-po-dwoch-latach-nalezy-zmienic-prace/gendvbp